ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
ΔΙΔΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Ἔνθα δὴ πᾶς παντὶ θυμοῦται καὶ νουθετεῖ, δῆλον ὅτι ὡς ἐξ ἐπιμελείας καὶ μαθήσεως κτητῆς οὔσης. Εἰ γὰρ ἐθέλεις ἐννοῆσαι τὸ κολάζειν, ὦ Σώκρατες, τοὺς ἀδικοῦντας τί ποτε δύναται, αὐτό σε διδάξει ὅτι οἵ γε ἄνθρωποι ἡγοῦνται παρασκευαστὸν εἶναι ἀρετήν. Οὐδεὶς γὰρ κολάζει τοὺς ἀδικοῦντας πρὸς τούτῳ τὸν νοῦν ἔχων καὶ τούτου ἕνεκα, ὅτι ἠδίκησεν, ὅστις μὴ ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται. ὁ δὲ μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ τοῦ παρεληλυθότος ἕνεκα ἀδικήματος τιμωρεῖται – οὐ γὰρ ἂν τό γε πραχθὲν ἀγένητον θείη - ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ μήτε ἄλλος ὁ τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα. Καὶ τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν εἶναι ἀρετήν. ἀποτροπῆς γοῦν ἕνεκα κολάζει. Ταύτην οὖν τὴν δόξαν πάντες ἔχουσιν ὅσοιπερ τιμωροῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. Τιμωροῦνται δὲ καὶ κολάζονται οἵ τε ἄλλοι ἄνθρωποι οὓς ἂν οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ πολῖται. ὥστε κατὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν εἶναι καὶ διδακτὸν ἀρετήν. Ὡς μὲν οὖν εἰκότως ἀποδέχονται οἱ σοὶ πολῖται καὶ χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά, καὶ ὅτι διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν ἡγοῦνται ἀρετήν, ἀποδέδεικταί σοι, ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς γέ μοι φαίνεται.
Α. Από το κείμενο που σας δίνεται να μεταφράσετε το απόσπασμα ¨Οὐδείς γάρ κολάζει … διδακτόν ἀρετήν¨.
Μονάδες 10
Β.1) ἀποδέδεικταί σοι ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς ὡς γ’ ἐμοί φαίνεται : Να σχολιαστεί η φράση με την οποία ο σοφιστής ολοκληρώνει την αποδεικτική του προσπάθεια. Για ποιους λόγους θα μπορούσε να θεωρηθεί αυθαίρετο αυτό το συμπέρασμα, ως προς το επιχείρημα με την τιμωρία;
Μονάδες 10
2) Ποιος είναι ο σκοπός και ποιο το παιδευτικό νόημα της έλλογης τιμωρίας κατά τον Πρωταγόρα. Να αξιολογήσετε τη θέση αυτή του μεγάλου σοφιστή συσχετίζοντάς την με την κοινή αντίληψη της εποχής του και την άποψη του Πλάτωνα για την τιμωρία των τυράννων και του Αρδιαίου.
Μονάδες 10
3) Ποια είναι η θέση του Σωκράτη για το μη διδακτό της αρετής σύμφωνα με το μεταφρασμένο κείμενο που ακολουθεί;
«Όταν όμως πρέπει να αποφασιστεί κάποιο ζήτημα που αφορά τη διοίκηση της πόλεως, σηκώνεται και δίνει τις συμβουλές του γι’ αυτό εξίσου και ο οικοδόμος, και ο σιδεράς, και ο έμπορος ή ο ναυτικός, και ο πλούσιος, και ο φτωχός, και αυτός που είναι από μεγάλο γένος, και αυτός που δεν είναι από κάποια γενιά σπουδαία. Και κανένας δεν τους ψέγει γι’ αυτό, όπως τους προηγούμενους : γιατί εσύ, χωρίς να έχεις διδαχτεί από πουθενά αυτό το πράγμα και χωρίς να έχεις δάσκαλο σ’ αυτό το θέμα, θέλεις τώρα να δώσεις και συμβουλές. Άρα, είναι προφανές πως δεν θεωρούν ότι το πράγμα αυτό είναι κάτι που διδάσκεται».
Πως ανασκευάζει αυτή τη θέση ο Πρωταγόρας στο απόσπασμα του πρωτότυπου κειμένου;
Μονάδες 10
4)Τι γνωρίζετε για τη μέθοδο του σχολιασμού ποιητικών κειμένων ως μεθόδου ανάπτυξης απόψεων των Σοφιστών και πως την αντιμετωπίζει ο Σωκράτης;
Μονάδες 10
5) Να γράψετε δυο ομόρριζες λέξεις της νέας ελληνικής γλώσσας απλές ή σύνθετες για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου: κτητῆς, παρεληλυθότος, πραχθέν, ἀποδέδεικται, διάνοιαν.
Μονάδες 10
ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Εὑρίσκω ταύτην μόνην ἂν γενομένην καὶ τῶν μελλόντων κινδύνων ἀποτροπὴν καὶ τῶν παρόντων κακῶν ἀπαλλαγήν, ἢν ἐθελήσωμεν ἐκείνην τὴν δημοκρατίαν ἀναλαβεῖν, ἣν Σόλων μὲν ὁ δημοτικώτατος γενόμενος ἐνομοθέτησε, Κλεισθένης δ’ ὁ τοὺς τυράννους ἐκβαλὼν καὶ τὸν δῆμον καταγαγὼν πάλιν ἐξ ἀρχῆς κατέστησεν. Ἧς οὐκ ἂν εὕροιμεν οὔτε δημοτικωτέραν οὔτε τῆ πόλει μᾶλλον συμφέρουσαν. Τεκμήριον δὲ μέγιστον. οἱ μέν γὰρ ἐκείνῃ χρώμενοι, πολλὰ καὶ καλὰ διαπραξάμενοι καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις εὐδοκιμήσαντες, παρ’ ἑκόντων τῶν Ἑλλήνων τὴν ἡγεμονίαν ἔλαβον, οἱ δὲ τῆς νῦν παρούσης ἐπιθυμήσαντες, ὑπὸ πάντων μισηθέντες καὶ πολλὰ καὶ δεινὰ παθόντες, μικρὸν ἀπέλιπον τοῦ μὴ ταῖς ἐσχάταις συμφοραῖς περιπεσεῖν. Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν τὴν τοσούτων μὲν κακῶν αἰτίαν πρότερον γενομένην, νῦν δὲ καθ’ ἕκαστον τὸν ἐνιαυτὸν ἐπὶ τὸ χεῖρον φερομένην;
(Ἰσοκράτους Ἀρεοπαγιτικός 16-18)
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
δημοτικός : ο δημοκρατικός
κατάγω τινα : τον επαναφέρω από την εξορία
μικρόν ἀπέλιπον τοῦ μή περιπεσεῖν : λίγο έλειψε να περιπέσουν
χεῖρον φέρομαι : πηγαίνω προς το χειρότερο
στέργω : αγαπώ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1)Να μεταφραστεί το κείμενο
Μονάδες 20
2α) ἀπαλλαγήν, τῃ πόλει, ἑκόντων, δεινά, τοῦ μή περιπεσεῖν: Να χαρακτηριστούν συντακτικά οι όροι
Μονάδες 5
β) Να βρεθεί και να χαρακτηριστεί ο υποθετικός λόγος του κειμένου
Μονάδες 3
γ) εὐδοκιμήσαντες: Να αναγνωριστεί συντακτικά η μετοχή και να αναλυθεί στην αντίστοιχη πρόταση
Μονάδες 2
3) Να γράψετε τους ζητούμενους τύπους για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου:
- ἀναλαβεῖν: το β΄ ενικό πρόσωπο της προστακτικής αορίστου β΄ στην ίδια φωνή
- κατέστησεν: το α΄ πληθυντικό πρόσωπο της οριστικής του ενεστώτα στην ίδια φωνή
- εὕροιμεν: το β΄ ενικό πρόσωπο της προστακτικής του αορίστου β΄ στην ίδια φωνή, σύνθετο με την πρόθεση «ἐπί».
- διαπραξάμενοι: το β΄ ενικό πρόσωπο της προστακτικής του ίδιου χρόνου, στην ίδια φωνή
- περιπεσεῖν: το β΄ πληθυντικό πρόσωπο της οριστικής του μέλλοντα στην ίδια φωνή
- ἐκβαλών: τη δοτική του πληθυντικού αριθμού στο ουδέτερο γένος
- ἧς: την αιτιατική του πληθυντικού αριθμού
- πολλά: την ίδια πτώση, στο ίδιο γένος και στον ίδιο αριθμό στον συγκριτικό βαθμό
- τεκμήριον: τη δοτική του ίδιου αριθμού
- ἕκαστον: την αιτιατική του πληθυντικού αριθμού στο θηλυκό γένος
Μονάδες 10
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ
ΔΙΔΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Α. Γιατί κανένας δεν τιμωρεί αυτούς που αδικούν έχοντας το νου του σ’ αυτό και εξαιτίας αυτού, δηλαδή εξαιτίας του ότι κάποιος αδίκησε, εκτός αν κάποιος εκδικείται ασυλλόγιστα, όπως ακριβώς ένα θηρίο. και αυτός που επιχειρεί να τιμωρεί σύμφωνα με τη λογική δεν παίρνει εκδίκηση για το αδίκημα που έχει διαπραχθεί – γιατί αυτό που διαπράχθηκε δε θα μπορούσε βέβαια να το κάνει να μην έχει γίνει - αλλά για το μέλλον, δηλαδή για να μην αδικήσει ξανά ούτε αυτός ο ίδιος που αδίκησε ούτε κανένας άλλος, που είδε ότι αυτός τιμωρήθηκε. και αφού κάνει τέτοιες σκέψεις, πιστεύει ότι είναι δυνατό να διδαχτεί η αρετή. βέβαια τιμωρεί για να αποτραπεί επανάληψη της αδικίας. Αυτή λοιπόν τη γνώμη έχουν όλοι όσοι ακριβώς επιβάλλουν τιμωρίες και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή. και τιμωρούν για εκδίκηση και για σωφρονισμό όποιους νομίζουν ότι αδικούν και οι άλλοι άνθρωποι και προπαντός οι Αθηναίοι, οι συμπολίτες σου. επομένως, σύμφωνα με αυτές τις σκέψεις και οι Αθηναίοι είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι η αρετή μπορεί να αποκτηθεί και να διδαχτεί.
Β1. Στο τέλος της ενότητας ο Πρωταγόρας με έμφαση και αυταρέσκεια ολοκληρώνει το πρώτο σκέλος της αποδεικτικής του προσπάθειας στο οποίο αποδέχεται και αποδεικνύει τη θέση του Σωκράτη για την καθολικότητα της αρετής και ανασκεύαζει την άλλη, ότι η αρετή δεν είναι διδακτή. Ως σοφιστής νιώθει δικαιωμένος και ικανοποιημένος που αντιμετώπισε με πειστικό κατά τον ίδιο τρόπο, το συνομιλητή του αντικρούοντας τη θέση του. Η εντύπωσή του ότι κατόρθωσε να κάνει το Σωκράτη να ανατρέψει τα “πιστεύω” του ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του και ενισχύει το κύρος του. Δηλωτική αυτής της συναισθηματικής του κατάστασης είναι η φράση του “ἀποδέδεικταί σοι ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς ὡς γέ μοί φαίνεται”’.
Όμως το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει θα μπορούσε να θεωρηθεί αυθαίρετο, αφού η ίδια η θέση που χρειάζεται απόδειξη χρησιμοποιείται και ως αποδεικτικό επιχείρημα. Σύμφωνα μ’ αυτό οι άνθρωποι με το να επιβάλλουν ποινές για παραδειγματισμό και σωφρονισμό πιστεύουν ότι η αρετή μπορεί να διδαχτεί. Η έλλογη τιμωρία αποδεικνύει κατά τον Πρωταγόρα ότι ο άνθρωπος που αδίκησε επιδέχεται κάποια βελτίωση. Επομένως η αρετή είναι διδακτή. Άλλωστε αν η αρετή δεν διδασκόταν, αυτό θα σήμαινε ότι κάποιος είναι καλός ή κακός εκ φύσεως. Τότε όμως θα ήταν αδύνατον να αλλάξει, άρα δε θα ήταν υπεύθυνος για την αδικία,ούτε θα μπορούσε να του επιβληθεί ποινή. Χρησιμοποιεί λοιπόν το σόφισμα τῆς λήψεως του ζητουμένου. Θεωρεί δηλαδή αποδεδειγμένο και δεδομένο ότι η τιμωρία με βάση τη λογική αποβλέπει στο σωφρονισμό και όχι στην εκδίκηση. Η έλλογη τιμωρία όμως που πιστοποιεί το διδακτό της αρετής που προτάσσει και ανήκει στη σφαίρα της δεοντολογίας και της θεωρίας και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα εκείνης της εποχής, όπου η ποινή ήταν μέσο καταστολής και εκδίκησης.
Β2. Ο Πρωταγόρας υποστηρίζει ότι η ποινή έχει σωφρονιστικό και αποτρεπτικό χαρακτήρα. Ο στόχος της διττός και αφορά το μέλλον. Η έλλογη τιμωρία δηλαδή αποσκοπεί στο σωφρονισμό εκείνου που διέπραξε το αδίκημα, ώστε να μην διαπράξει ο ίδιος κάποια αδικία στο μέλλον και στον παραδειγματισμό και την αποθάρρυνση των συνανθρώπων του, ώστε να μην υποπέσουν και αυτοί στο μέλλον σε κάποιο αδίκημα. Ο σοφιστής λοιπόν απορρίπτει ως κίνητρα της ποινής την ανταπόδοση και την εκδίκηση, και παραμερίζει τον κατασταλτικό της χαρακτήρα. Αυτή η θεώρηση του Πρωταγόρα για τη λειτουργία της ποινής ως μέσο σωφρονισμού και παραδειγματισμού ήταν σαφώς πρωτοποριακή και επαναστατική σε μια εποχή όπου η ποινή απέβλεπε στην εκδίκηση και στην ανταπόδοση στο αδίκημα που κάποιος διέπραξε. Σκοπός της ποινής ήταν η τιμωρία, η ικανοποίηση του παθόντος ή των συγγενών του και η αποκατάσταση της ηθικής τάξης. Η στάση των ανθρώπων που αδικούνται είναι δικαιολογημένη, αν πάρουμε υπόψη μας τον πόνο των ανθρώπων και την αγανάκτησή τους. Άλλωστε κατά την αρχαιοελληνική αντίληψη ήταν μέγιστο παράπτωμα η ύβρις, αφού συνιστούσε ασέβεια κατά του θείου. Επομένως, η παραδειγματική τιμωρία όσων περιέπιπταν σε αδικήματα ήταν θεάρεστο έργο και λειτουργούσε ως μέσο αποκατάστασης της ηθικής τάξης.
Ο Πλάτωνας όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από το μύθο του Ηρός συμφωνεί με τον Πρωταγόρα σχετικά με το σκοπό των ποινών. Σύμφωνα με όσα λέγονται στο μύθο η τιμωρία των τυράννων και του Αρδιαίου συντελείται όχι τόσο για εκδίκηση όσο για να αποδοθεί η δικαιοσύνη και ταυτόχρονα να φρονηματιστούν και να παραδειγματιστούν οι άλλοι. γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, αφού οι διάπυροι άντρες έδεσαν τον Αρδιαίο και τους άλλους κακούργους, τους έσυραν κοντά στον δρόμο για να τους βλέπουν όσοι περνούσαν από εκεί και παράλληλα ανέφεραν και τους λόγους για τους οποίους αυτοί τιμωρούνται. (εἶλκον παρά τήν ὁδόν … τοῖς ἀεί παριοῦσι σημαίνοντες). Επομένως η τιμωρία κατά τον Πλάτωνα δεν αποσκοπεί στην αντεκδίκηση ή την εξουθένωση των προσώπων, αλλά αντίθετα έχει χαρακτήρα άμεσα ή έμμεσα παιδαγωγικό, στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Β3. Ο Σωκράτης προκειμένου να αποδείξει το μη διδακτό της αρετής χρησιμοποιεί επιχειρήματα που προέρχονται από την πολιτική πρακτική και την καθημερινή ζωή της άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας της κλασικής Αθήνας, όπου η πολιτική αρετή απέβαινε καθημερινή εμπειρία και πράξη ζωής και γινόταν βίωμα κάθε Αθηναίου πολίτη.
Συγκεκριμένα στο απόσπασμα που μας δίνεται, ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι στην Αθήνα αναγνωριζόταν σε όλους τους πολίτες η αρμοδιότητα να δίνουν συμβουλές για ζητήματα διοίκησης της πόλης και ζητήματα σχετικά με το κοινό συμφέρον. Η γνώμη οποιουδήποτε Αθηναίου είχε την αξία της, αφού όλοι διέθεταν σε μεγάλο βαθμό πολιτική ωριμότητα. Αυτό μάλιστα συνέβαινε χωρίς να έχουν διδαχτεί από κανέναν την τέχνη της πολιτικής αρετής. Επομένως αυτό το επιχείρημα αποδεικνύει ότι η πολιτική αρετή δεν είναι διδακτή.
Αντίθετα στο απόσπασμα του πρωτότυπου κειμένου ο Πρωταγόρας λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η έλλογη τιμωρία αποσκοπεί στο σωφρονισμό αυτού που αδίκησε και τον παραδειγματισμό των άλλων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αρετή είναι διδακτή. Αυτή την άποψη για το διδακτό της αρετής υποστηρίζει ο Πρωταγόρας ότι την έχουν όλοι όσοι χρησιμοποιούν τις ποινές με αποτρεπτικό και παιδαγωγικό στόχο. Και κυρίως οι Αθηναίοι. Στο σημείο αυτό παραλλάσει το επιχείρημα του Σωκράτη για το μη διδακτό της αρετής και το χρησιμοποιεί ως συμπληρωματικό στοιχείο που αποδεικνύει ότι η αρετή μπορεί να διδαχτεί. Με ειρωνικό μάλιστα τρόπο επαναλαμβάνει κάποια επαγγέλματα όπως και ο Σωκράτης λέγοντας ότι οι Αθηναίοι στην εκκλησία του δήμου δέχονται να ακούν και το χαλκιά και τον υποδηματοποιό να τους συμβουλεύουν για πολιτικά θέματα. Αφού λοιπόν οι Αθηναίοι δέχονται να συμμετέχουν όλοι οι πολίτες στη διοίκηση της πόλης και να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους για τα κοινά περιλαμβάνονται σε εκείνους που δέχονται το διδακτό της αρετής.
Β4. εισαγωγή σελ. 57 σχολικού βιβλίου
Τέλος, έχουμε τη μέθοδο … να οδηγήσει στην αλήθεια.
Β5. κτητῆς = επίκτητος, κτηνώδης
παρεληλυθότος = εισιτήριο, προσυλιτισμός
πραχθέν = πραξικόπημα, σύμπραξη
διάνοιαν = μετάνοια, παρανόηση
ἀποδέδεικται = αυταπόδεικτος, ένδειξη
ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
1) Βρίσκω ότι αυτό μόνο θα μπορούσε να γίνει και αποτροπή των μελλοντικών κινδύνων και απαλλαγή από τα παρόντα δεινά, αν θελήσουμε να επαναφέρουμε εκείνη τη δημοκρατία, την οποία ο Σόλωνας από τη μια μεριά, που αναδείχθηκε ο πιο δημοκρατικός, θέσπισε, από την άλλη μεριά ο Κλεισθένης, που κατέλυσε τους τυράννους και επανέφερε τη δημοκρατία, πάλι από την αρχή επανίδρυσε. Από αυτή δεν θα μπορούσαμε να βρούμε ούτε πιο προσφιλή στο λαό ούτε περισσότερο συμφέρουσα στην πόλη. Μεγαλύτερη απόδειξη. εκείνοι λοιπόν επειδή πολιτεύονταν με εκείνο το πολίτευμα, αφού κατόρθωσαν πολλά και καλά και αφού απέκτησαν καλή φήμη μεταξύ όλων των ανθρώπων, πήραν την ηγεμονία από τους Έλληνες με τη θέλησή τους, ενώ αυτοί επειδή επιθύμησαν την τωρινή δημοκρατία, αφού μισήθηκαν από πολλούς και αφού έπαθαν πολλά και φοβερά, λίγο έλειψε να περιπέσουν στις έσχατες συμφορές. Και πραγματικά πώς πρέπει να επαινούμε ή να αγαπάμε αυτό το πολίτευμα, που στο παρελθόν έγινε αιτία τόσων κακών, τώρα όμως κάθε έτος πηγαίνει προς το χειρότερο;
2α) ἀπαλλαγήν: κατηγορούμενο μέσω της μετοχής ἄν γενομένην στο ταύτην
τῆ πόλει: αντικείμενο της μετοχής «συμφέρουσαν»
ἑκόντων: επιρρηματικό κατηγορούμενο του τρόπου που προσδιορίζει τον όρο τῶν Ἑλλήνων και εξαρτάται από το ρήμα ἔλαβον
δεινά: σύστοιχο αντικείμενο της μετοχής παθόντες
τοῦ μή περιπεσεῖν: έναρθρο απαρέμφατο σε πτώση γενική, σε θέση επιρρηματικού προσδιορισμού του σκοπού που προσδιορίζει το ρήμα ἀπέλιπον
β) Ο υποθετικός λόγος έχει την εξής μορφή: ἤν ἐθελήσωμεν ἐκείνην τὴν δημοκρατίαν ἀναλαβεῖν, ως υπόθεση και με απόδοση τη δυνητική μετοχή “ἂν γενομένην” σχηματίζεται εξαρτημένος υποθετικός λόγος που δηλώνει το προσδοκώμενο, καθώς η δυνητική μετοχή “ἂν γενομένην” ισοδυναμεί με δυνητική ευκτική (ὃτι ἂν γένοιτο) και δηλώνει πιθανό αποτέλεσμα.
γ) εὐδοκιμήσαντες : χρονική μετοχή, επιρρηματική μετοχή που ως επιρρηματικός προσδιορισμός προσδιορίζει την ενέργεια του ρήματος “ἒλαβον” και σε σχέση με αυτό δείχνει το προτερόχρονο. Είναι συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος “ἒλαβον” (οἱ μέν). Αναλύεται σε χρονική πρόταση κρίσεως : “ἐπεί ηὐδοκίμησαν”.
3)- ἀνάλαβε
- καθίσταμεν
- ἒφευρε
- διάπραξαι
- περιπεσεῖσθε
- ἐκβαλοῦσι
- ἃς
- πλέονα κ΄ πλέω
- τεκμηρίῳ
- ἑκάστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου